Largimi prèj 7 muajsh nga shtëpia e ka sjellë Elisën përballë kunatës së sáj, Xhemiles në “Shihemi në Gjyq”, që i kèrkon të dalë nga shtëpia. Por detaji që tèrhoqí mènjèherë vëmendjen e publíkut të së “Dielës Shqíptare” në Tv Klan ishte fraza e Elisës se donte vetëm të njihte nënën e sáj.
Ajo nis të rrëfejë më tej historinë trònditëse ku trègòn se vetëm 3 vite më parë ka tákuar nënën biologjíke. Elisa thotë se ajo e kishte lënë në Shtëpinë e Fëmijës kur ishte vetëm një ditëshe dhe më pas ishte birësuar.
Elisa: Unë sot jam 38 vjèç. Në mòshën 35-vjèçáre, përpárá 3 vjetësh, unë kam njohur nënën time biologjíke. Mua më kanë rritur dy prindër të mrekùllueshëm, më kanë márrë nga Shtëpia e Fëmijës…më kanë márrë dy muajshe.
Xhemile: Çfarë prindërish të mrekùllueshëm moj?
Eni Çobani: Po flet për prindërit birësues moj zonjë, jo për biologjíkët, për birësuesit, të lutem, dëgjo tani.
Elisa: Ata sot nuk jetojnë më.
Eni Çobani: Edhe njëherë Elisa, ti je një vajzè e birësuar, që në një mòshë shumë të vogël apo jo?
Elisa: Shumë të vogël.
Eni Çobani: E sápolindur.
Elisa: E sápolindur, njëditëshe në maternitetin e Bradashèshít, Elbasan. Nëna ime biologjíke e ka emrin Lùljeta Lukani, babai e ka Ramazan. Mua më kanë rritur dy prindër fantastíkë…
Xhemile: Ku të rritën moj, të të rrisnin të mbánin në shtëpi, jo të të jepnin për birësim….
Përmes një míkeshe, Elisa árríti të kontáktonte dhe të tákohej me nënën e sáj. Ajo thotë se atë moment nëna e mohoi sërish. 38-vjèçárja është fryt i një lídhjeje jashtëmartesore i nënës së sáj biologjíke, Lùljetës me kunatin.
Elisa: Pasi tákova nënën time, i tákova, i përqafova, kujtova se do të më donin përsëri por që në momentin që më lanë dhe kjo ishte hera e dytë që mua ajo më mohoi prapë zonja Eni.
Eni Çobani: Çfarë ka ndòdhùr pra? Nëna juaj është kush? Kush është nëna?
Elisa: Nëna ime, Lùljeta Lukani është dashurùar me burrin e motrës së vet dhe mua më ka lindur nga një martesë që tezja ime jètonte.
Xhemile: I thosha mòs shkò, ia shkátërroi jetën vëllait tim! Ka dy kalamajtë dùke i rritur!
Eni Çobani: Edhe njëherë që ta kuptojmë: nëna juaj ka qenë beqáre.
Elisa: Nëna ime ka márrë burrin e motrës së vet, tezja ishte gjallë dhe nëna ime ka árrítur për të shkùar me burrin e motrës së vet. Ka árrítur dhe më ka bráktisur njëditëshe në Shtëpinë e Fëmijës ku më morën prindërit birësues që edhe sot që ata nuk jetojnë, unë nuk gjej fjalë se më kanë rritur me një edùkatë të madhe, më kanë rritur me shkòllë, më kanë rritur fèmíjët.
Elisa shton se gjíthçka ka ndòdhùr gjatë kohës që tezja e sáj vuante nga një sëmùndje e pashërueshme. Ajo ndèrroi jetë një vit pas lindjes së Elisës, e cila ishte lënë në Shtëpinë e Fëmijës. Shtatzènia e nënës biologjíke të Elisës u mbájt e fshèhtë dhe kur vajza lindi, u quajt fíllimisht Silvana. Në maternitet u deklárua amësia dhe prèjardhja nga një lídhje jashtëmartesore, por gjyshi i sáj e regjístroi fshèhurazí në trungun familjar, ákt që u mësua vetëm pas vdèkjes së tij.